Homminn á hestinum, sem hvarf !

Einu sinni átti ég hest .........alveg rosalega flottan svartan fola.
Hann var reistur og hafði sérstaklega fallegan limaburð !
já, og alveg rétt......hann var laun-graður !!!!, sem þýðir að hann var pínulítið villtur í sér, en það var allt í lagi, ég hef nefnilega alltaf fallið fyrir dulafullum og óútreiknalegum verum.

Ég ætla ekki að segja að ég hafi verið ung þegar þetta átti sér stað sem ég ætla að segja ykkur frá , heldur var ég eitthvað yngri þá en ég er í dag.
Ég var með hestinn minn í húsi nr:4 hjá Fák v/Bústaðarveg og í því húsi var auðvitað skemmtilegasta fólkið með sína hesta ,þar á meðal maður einn sem var og er samkynhneigður, hann var einstaklega kvennlegur og gekk alveg eins og versta kelling, dillaði rassinum og var með svona mjög samanherptar rasskinnar.
Hann var með ljóst hár og á þessum árum (disco - árum) var í tísku að vera með sítt hár og hann var með liðað hár sem náði niður á axlir.
Ég hafði mjög gaman að honum, þótt hann væri 10 árum eldri en ég, það skipti engu máli, hann var drepfyndin og hafði sérstakan frásagnar-stíl, hann sagði nefnilega alltaf oooo-óóóó í öllum setningum og svo ískraði í honum. Handahreyfingarnar hans voru líka mjög ýktar, og þegar hann sagði okkur frá einhverju sem honum fannst merkilegt þá hreyfði hann hendurnar svo mikið að hann fældi í það minnsta 5 hesta í hvert sinn !
Ég ætla ekki að nafngreina þennan mann, en hér eftir kallast hann "hommi" í sögunni.

Einhverju sinni var ég í stuði að stríða honum þá hafði hann varið með einhverjar athugasemdir um það hvernig ég sat hestinn minn,
sko, þessi kall hafði fyrir það fyrsta ekki hundsvit á hestum, né nokkru sem þeim við kom og var hann viðurkenndur hálfviti á þessu sviði.

Hann átti einhverja mestu truntu sem fæðst hefur í hesta- heimi, þetta var gömul meri sem hafði verið notuð í reiðskóla fyrir 4 ára börn, en hommi hélt að hann væri á rosa gæðingi og þegar hann reið fram hjá manni setti hann alltaf upp einhvern merkissvip og sagði undantekningarlaust : "er hún ekki reist"? Merin rétt komst úr sporunum með hangandi hausinn.

Sem sagt, ég var í stuði að stríða............. Við (nokkrir vinir) vorum búin að ákveða að fara í reiðtúr upp í efri Fák og buðum "homma" að fara með okkur, sem hann auðvitað þáði, annars tróð hann sér alltaf með, en í þetta eina skipti buðum við honum.
Hann var búin að vera að monta sig og tala um hvað hann hefði mikið vit á hestum og þeirra "skapgerð" af því að hann væri svo "næmur" og allskonar bull og fyrir okkur sem vorum 15 ára og höfðum helmingi meira vit á hestum en hann , vorum búin að fá okkur fullsödd af þessu kjaftæði í honum og ákváðum að gera eitthvað í málunum .

Þennan dag stal ég sinnepskrukku heima og tók með mér í hesthúsin.
Við vorum rétt farin af stað þegar hann dróst aftur úr á truntunni , þá ákvað ég að ráðleggja honum og sagði honum að það væri miklu betra fyrir hann að fara úr öðru ístaðinu þá yrði merin viljugri .
Hann var tregur til en lét að lokum til leiðast, þá fór ég aftur fyrir hann og náði að strjúka smá sinnepi undir stertinn á merinni, sem auvitað tók kipp og þaut af stað, "homma" til mikkillar gleði og furðu.
Hann var svo ánægður að hann fór að spyrja mig ráða og ég auðvitað sagði honum að best væri að fara úr hinu ístaðinu líka.
Þegar hann var búin að því, strauk ég öðrum skammti af sinnepi undir stertinn á merinni, sem samstundis tók við sér og var nú enn sprækari en áður og ofan á allt var hommi farin að jóðla eins og fáviti af einskærri gleði.
Þegar góður tími var liðinn og áhrif sinnepsins var farin að dvína kom "hommi" aftur og spurði mig ráða, nú sagði ég honum að best væri fyrir hann að láta aðra höndina upp á höfuð´sér það myndi merin skynja sem kvatningu, þetta gerði "hommi "og merin fékk góðan skamt af sinnepi undir stertinn, það var eins og við manninn mælt, merin tók á rás skvettandi afturfótunum eins og geðveik með jóðlandi hommann á bakinu.
Ég átti í fullu fangi að halda mér á baki af hlátri.
"Hommi" var uppveðraður yfir góðum ráðum mínum og lét það ákaft í ljós þegar við vorum að hvíla hestana upp í efri Fák.
Reyndar gat aumingja merin ekki slappað af og "hommi" var hinn ánægðasti yfir góðum ráðum mínum og sagðist aldrei hafa séð hana svona viljuga og glaða !

Fyrir heimferðina bað hann mig aftur um ráð og þá sagði ég honum að best væri að leggjast aftur á bak með aðra höndina á höfðinu og ekki í ístöðum.
Hvað haldiði,........... "hommi" trúði þessu og til þess að bregðast ekki vonum hans um viljuga meri ákvað ég að setja góðan skammt af sinnepi undir stertinn á henni sem myndi duga alla leiðina heim. Ég var orðin frekar kærulaus og slubbaði því sem eftir var af krukkunni í afturendan á henni.

Nú trylltist merin,...... eins og ótamið trippi sparkaði hún í allar áttir og prjónaði með látum, svo hoppaði hún jafnfætis (hef aldrei fyrr né síðar séð hest gera það ) og svo bara hvarf hún.......... með hommann á bakinu.
Við heyrðum reyndar í honum í langan tíma öskrandi og jóðlandi og hann má nú eiga það karl-anginn að hann hélst á baki alla leiðina niður eftir!

Ég gleymi ekki á meðan ég lifi hvernig "homsinn" leit út þegar við sáum hann næst.
Þegar við komum inn í hesthúsið sat hommaræfillinn þar bullsveittur með túperað hár, blóðhlaupin augu og keðjureykti.
Hann horfði á okkur með angistarsvip og sagði stamandi: " ooooo....þetta er rosalegasti reiðtúr sem ég hef farið í.....og ooooooo aumingja Beauty mín... ( merin hét það ) ....óóóóóó hún hefur verið svona spennt að hún er komin með niðurgang !!!!!

Mig skal ekki undra, hugsaði ég.... með 400 grömm af dijon sinnepi í rassinum !

Merin náði sér alveg af þessari illu meðferð og hommi þorði aldrei eftir þetta að reyna þessi ráð mín aftur.

That´s all folks !